Once oglum ve sonra da kizim...
Kendimi tanimam, gercek anlamda ne istedigime karar vermem, dunyada aslinda onceliklerimin neler oldugu ve benzeri konularda altin caglarimi yasamama neden olan iki melek...
Once Huseyin Emir... masum, kendine has tavirli, uyumlu, ara ara sert ama anlayisli... Sonra Beyza suprizli, farkli, kuralsiz, masum, cok ama cok sevgi dolu...
Onlarla hayati yeniden tanimladim ve onlardan ogrendigim ile onlari yetistirmeye karar verdim...
Cocuk yetistirme konusunda bir cok arastirma, yaklasim, tarz ve bunlari anlatan kitaplar, cdler vb yayinlar oldugu dogrudur... hic birine itirazim olmadigi gibi yararli oldugunu da dusunuyorum ama cocuklarin her birinin cok ozel olduguna ve onlari ancak kendilerinden gelen ozgun sinyalleri yansitarak daha dogru buyutebilecegimize inaniyorum.
Soz konusu cocuksa, on kabuller kuramlar teoriler cok da sureklilik arz etmeyebilir... soz konusu cocuksa hic bir zaman tek bir dogru yoktur... ve cocugu anlamadan, dinlemeden, sabirla hissetmeden; diger bir deyisle cocugu kalpten okumadan sistem kurmak zor...
Ayrica sunu da unutmamali ki dunya her zaman bekledigimizi bize sunmayabilir, ne zaman ne olacagini bilemedigimiz bir yasam dongusu icerisinde cocuklarimizi kendimize bagimli yetistirmek yerine kendi ayaklari uzerinde durabilen bireyler olarak yetistirmeliyiz. Bunun egitiminin cok kucuk yasta gerek birebir duygusal ya da soylemsel paylasimlar ile verilebilecegi gibi yapilan aktif ya da pararlel zaman etkinliklerinde de verilebilecegine inaniyorum.
Bunun icin cocuklarima temelde;
bulunduklari her durumda mutlu olabileceklerini, bir diger soylemle SUKRETMEYI
dogrunun zamanini her zaman bilemeyecegimizi bu nedenle beklemeyi yani SABRETMEYI
zorluklarin oldugunu ama aslinda her zorun kolay bir yolu oldugunu... ve buna benzer bundan sonraki yazilarimda daha net anlatabilecegim ve onemsedigim duygulari ogretmeye calisiyorum. bunu yaparken daha bizsel (cocuklarim ve ben) yontemler kullaniyorum ve o an elimizde ne varsa ne istiosak onu yapioruz:))
